Yakın zamanda bir kitapçıda dikkatimi çeken bu kitap belki de o anda en çok ihtiyaç duyduğum şeydi. Uzun zamandır nerede yaşayacağım, nasıl bir hayat kuracağım, hatta nasıl bir hayat istediğim sorularına cevap bulamazken, evimi iyice ihmal etmiştim. Üst üste yaşanan taşınmalarla beraber eşyaların bir kısmı gerektikçe açılmış ve gereksiz yerlere dağılmış, bir kısmıysa hala kenarda köşede koliler ve bavullar içerisinde açılmayı bekliyordu. İçinde yaşadığım bu yığına baktıkça içim daha da kararıyor, bir ucundan tutmak giderek daha da zor hale geliyordu. Yıllarca göçebe gibi 2-3 farklı yere dağılmış yaşayan biri olarak, tüm eşyalarımın aynı yere toplanması aynı eşyadan da 2-3 hatta bazen 4 tane olmasıyla sonuçlandı. Hepsi zamanında ihtiyaç duyduğum şeyler olduğu için, sanki hala ihtiyacım varmış gibi düşünerek atamıyor, fakat bu kadar eşyanın yarattığı kalabalıkta da boğuluyordum.
Ve işte oradaydı, “hayattan keyif alabilmek için AT, KURTUL, RAHATLA” diyordu kapağındaki yazıyla bana. Elime alıp içerisine baktım. Şirin çizimleri, akıcı ve samimi diliyle oldukça çekici geldiği doğruydu ama gerçekten bunu yapmaya hazır mıydım? Bir yandan bu kadar çok eşyayı atmak ziyan gibi görünürken, diğer taraftan bunları tutarak depresyona giriyor, evdeki kalabalıkta çalışma isteğimi yitiriyor ve asıl ziyan olan ben oluyordum. Eğer yeni bir hayat kuracak ve kendimi başkalarına yardım edecek noktaya taşıyacaksam, önce bir şeyleri değiştirmeye kendi hayatımdan başlamalıydım. Evet, hazırdım!
Kitabı satın aldım ve evdeki kitaplıkta ait olduğu yere yerleştirdim. Kitabı özetlemek için adı yetiyordu zaten, ne kadar zor olabilirdi ki; atacak, kurtulacak ve ferahlayacaktım. Daha okumadan büyük bir motivasyonla atma işine giriştim. Elime aldığım her parçada önce anıları aklıma geliyor, sonra atma noktasına gelene kadar çöple raf arasında gidip geliyordum. Bu girdabın içerisinde geçirdiğim günler sonrasında, evde yalnız kaldığım bir gün, kitap tekrar dikkatimi çekti. Sanırım artık gerçekten okuma vaktim gelmişti.
Kitap daha ilk 20 sayfasında 6 temel kuraldan bahsediyordu. Buraya kadar okuduğum her şey, neden kendi kendime yaptığım toplama çabalarımın yetersiz kaldığını açıklar nitelikteydi fakat elimdeki kitabın 295 sayfa olmasının bir sebebi olmalı diye düşündüm. Ne kadar tüm olayı anladığımı düşünsem de okumaya ısrarla devam etmem gerekiyordu.
İçinde yaşadığımız toplumun çokça unuttuğu bir şeyden bahsediyordu kitap; derleyip toplamak kendinle yüzleşmedir, temizlemek doğayla yüzleşmedir. Biz, bu toplumda, evlerine anı değerinde birçok eşya dolduran, daha sonrasında da bu eşyaların yüküyle günlerini temizliğe ayıran annelerin çocukları olarak yetiştik. Bu nedenle derleyip toplamayı, temizlikle karıştıran bireyler haline geldik. Benim de birçok insan gibi yaptığım ilk hata, derleyip toplamanın temizlik yapmak, hatta eşyaları düzgünce raflara sıralamak olduğunu zannetmekti. Oysa derleyip toplamak için etraflı bir elden çıkarma ve elde tutulmak istenen eşyaların yerlerine karar verilmesi gerekiyordu.
Yaptığım ikinci hata ise, doğru sırayla derlemeye başlamamamdı. Oda oda gidiyor, eşyaları kedi yavrusunu taşır gibi atmak yerine odadan odaya taşıyordum. Meğer kişi atma işinde ustalaşana dek belli bir sıra izlemeliymiş. Önce kıyafetler, ardından kitaplar, sonra belgeler, takiben muhtelif ögeler ve en son olarak manevi değeri olan eşyalar ele alınmalıymış.
Üçüncü hatam ise, daha yaşamak istediğim hayat hakkında karar verememişken, bu işin altından kalkmaya çalışmak olmuş. Daha tarzını bulamamış bir bireyin, birçok tarzdan eşyası olabilirken, tarzını ve çizgisini bulmuş bir bireyin bu kadar eşya kalabalığına ihtiyacı da olmuyormuş meğerse. Kendime bir gelecek hedefi çıkarmamın ve bu geleceğe uygun bir tarz yaratmamın bu konuda ne kadar katkısı olduğuna ben bile şaşırdım (tabi ki ilerleyen zamanlarda o günleri düşündükçe, şaşırmış olduğuma da şaşırdım).
Diğer bir hatamı paylaşmam gerekirse, derleme/toplama yapmak için her zaman taşınmayı ve yaşayacağım yerin son durağım olmasını beklediğimi fark ettim. Oysa kişi derleme toplamayı başardığında taşınması da daha kolay oluyormuş. Bir başka fayda olarak, son durağı olmayan yerlerde de kendini yuvasında hissederek andan keyif almaya başlıyormuş.
Atma konusundaki ilk düşüncemle ilgili takıldığım o ziyan olma kaygımı ise yakın bir arkadaşım sayesinde hiç düşünmediğim kadar kolay aştım ve benimle aynı noktada tıkanan herkese aynı tavsiyeyi vermek istiyorum. Yaşadığınız şehirdeki kıyafet, kitap, oyuncak bağışı kabul eden dernekleri bulun veya büyük şehirlerde yaşayanlar için bu eşyaların kumbaraları bile oluyor. Evime yürüyerek 10 dakika uzaklıkta bulduğum bir kumbara sayesinde, yıllardır ziyan olmasın diye biriktirdiğim poşetlerce eşyayla vedalaşabildim ve oldukça ferahladım, hem de vicdanen rahat olarak.
Son olarak en önemli şeyi paylaşarak bitirmek ve sizi keyifli bir kitapla baş başa bırakmak istiyorum; kendinizi keyif aldığınız eşyalarla çevreleyin. Anı anlamı taşıyan değil, ihtiyacınız olan değil, gerçekten içinizi neşeyle dolduran, kullanırken keyif aldığınız, göstermekten gurur duyduğunuz, varlığının size mutluluk verdiği eşyalarla çevrili olmak hayatınızdaki fazla yüklerden kurtulduktan sonra hayattan da keyif almanızı sağlayacak.
Tekrar hatırlatayım, daha sadece ilk 25 sayfadan bahsettim, bence devamı için kitaba bir göz atın.
Kitabın Adı: Hayattan Keyif Almak İçin At, Kurtul, Rahatla (aynı yazarın Derle, Topla, Rahatla kitabının rehber versiyonu)
Kitabın Yazarı: Marie Kondo
